Puszcza Romincka przecięta jest granicą Polski i obwodu kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej. Wzdłuż południowej granicy regionu prowadzi szosa z Gołdapi do Wiżajn. Po istniejącej przed 1945 rokiem linii kolejowej, która otaczała Puszczę Romincką, zostały nasypy, wykopy oraz mosty i wiadukty. W Puszczy znajdują się unikalne rośliny oraz ciekawy zwierzostan. Spotkać tu można wierzbę borówkolistną, brzozę niską, górską lilię złotogłów i malinę moroszkę. Wśród zwierząt spotykamy m.in.: jelenie, łosie, wilki, dziki, lisy, jenoty, wydry oraz sporą populacje bobrów. Można natrafić na czarnego bociana i orła bielika. W latach siedemdziesiątych utworzono w Puszczy pięć rezerwatów, których jednym z najciekawszych elementów jest starodrzew. Są to rezerwaty: Dziki Kąt, Czerwona Struga, Mechacz Wielki, Boczki i Żytkiejmska Struga. Puszcza też ma swoją legendę. Był to niegdyś rewir łowiecki cesarza Wilhelma II, który każdego ubitego przez siebie jelenia upamiętniał kamieniem opatrzonym okolicznościowym napisem. Dlatego też znaczącym dla regionu wydarzeniem stało się powołanie 14 stycznia 1998 roku przez Wojewodę Suwalskiego, Parku Krajobrazowego Puszczy Rominckiej. Jego, znajdująca się w Puszczy Rominckiej, zasadnicza część zajmuje powierzchnię 14620 ha, zaś położona na terenie gminy Gołdap i gminy Dubeninki otulina zajmuje 8500 ha.
Puszcza o powierzchni 230 km² położona jest w północno-wschodniej Polsce, jest największym kompleksem leśnym na Pojezierzu Ełckim, które jest częścią Pojezierza Mazurskiego. Znajduje się na wschód od jeziora Mamry. Teren puszczy jest falisty, pokryty licznymi wzgórzami morenowymi, które nie układają się w typowe ciągi morenowe, co bardzo utrudnia gospodarkę rolną. Prawdopodobnie właśnie dzięki temu zachowały się tu pod lasami duże obszary gleb żyznych, będące siedliskami grądów. Wiele wzniesień Puszczy Boreckiej przekracza wysokość 200 m n.p.m. Najwyższym z nich jest Lipowa Góra(223m n.p.m.) Pagórki pooddzielane są siecią bezodpływowych, zabagnionych obniżeń. W tych obniżeniach można spotkać wysokie i przejściowe torfowiska. W dolinach między pagórkami płyną również okresowe i całoroczne strumyki. Oprócz tych niewielkich zbiorników wodnych na terenie Puszczy znajdują się też liczne malownicze jeziora: Szwałk Wielki (217 ha), do którego dopływa Czarna Struga, Pilwąg (152 ha), Haszno 605 ha) Litygajno (173 ha), Szwałk Mały (70 ha), Ciche (19 ha).
Najatrakcyjniejsze pod względem przyrodniczym i krajobrazowym fragmenty puszczy objęto ochroną w czterech rezerwatach:
- rezerwat wodno-leśny Mazury o powierzchni 292,7 ha – położony między jeziorami Szwałk Wielki, Piłwąg i Łaźno, obejmuje także trzy zalesione wysepki na jeziorze Piłwąg oraz pas lasu przylegający do jeziora od północy i wschodnią część tego jeziora o powierzchni 80 ha; jest ostoją ptactwa wodnego;
- rezerwat leśny Jezioro Borki o powierzchni 232 ha. Zawiera wielopiętrowe drzewostany z obecnością świerku, graba, dębu, jesionu, lip liczących 100-150 lat; na terenie rezerwatu występuje ok. 320 gatunków roślin, w tym 15 gatunków drzew i 19 gatunków krzewów;
- rezerwat Lipowy Jar w rejonie jez. Pilwąg o powierzchni 48,5 ha; utworzony w centralnej części Puszczy Boreckiej w celu zachowania wielogatunkowego, dorodnego lasu liściastego, porastającego wzgórza o stromych zboczach, unoszących się nad głęboka doliną.
- rezerwat florystyczny Wyspa Lipowa o powierzchni 2,7 ha
Czy wiesz, że w Puszczy Boreckiej, a nie Białowieskiej kręcone są reklamy jednego ze znanych produktów alkoholowych?
W 1976 r. na obszarze zagłębienia Szeszupy i terenach otaczających jezioro Hańcza utworzono Suwalski Park Krajobrazowy. Był wtedy pierwszym tego typu obszarem chronionym w Polsce. Powierzchnia Parku wynosi 6284 ha, w tym około 60% stanowią użytki rolne, 10% wody, 24% lasy i zadrzewienia, 4% tereny zabagnione, 2% pozostałe grunty. Na atrakcyjność krajobrazu Parku wpływa przewaga użytków rolnych. Duże otwarte przestrzenie doskonale odsłaniają niezwykle bogatą rzeźbę terenu. Na terenie Parku znajdują się 24 jeziora o powierzchni większej od 1 ha. Cały obszar znajduje się w dorzeczu Niemna, do którego doprowadzają wody dwie rzeki: Czarna Hańcza i Szeszupa.